Ontzorgen
Op een zonnige zondagmorgen zit ik op een terrasje van een cappucino te genieten. Een tafeltje verderop zit een dochter met haar moeder te praten. ‘Maak je geen zorgen mam!’, hoor ik de dochter zeggen. Ik schat de dochter ongeveer 50 en de moeder zo’n 75 jaar oud. Aan het gesprek te horen gaat de moeder verhuizen. Zo te horen naar een kleiner verzorgingsflatje. De dochter neemt daarom de lijst met veranderingen met de moeder door. Zij is duidelijk haar moeder aan het ontzorgen. Hoeveel geld ze per maand overheeft, hoeveel meubeltjes ze kwijt kan en of ze veilig is. De sloten, een kleinere koelkast, de hoogte van het toilet, alle details komen aan de orde. Ze herhaalt ook steeds dat haar moeder zich geen zorgen hoeft te maken. Ik krijg het idee dat de moeder zich na zo’n overdaad aan zorg ook wel ontzorgt moet voelen. Wellicht is het wel een beetje teveel en voelt moeder zich nu zelf een beetje bemoederd.

Gekeuvel
Als de lunch komt blijkt de dochter een kop soep te hebben besteld en de moeder een salade. De moeder kijkt blijkbaar met grote ogen en enige zorg naar het bord dat voor haar wordt neergezet. Het bord lijkt ook wel heel erg vol. Het is een soort berg van sla die met carpaccio is bedekt. Ook hier komt de dochter te hulp: “Geeft niet mam, ik help je wel!” Op alle gebieden staat zij voor haar moeder klaar.

Terwijl ik zo van mijn cappuccino drink beluister ik hun gesprek. Ik kan ook niet anders, zo aan het tafeltje ernaast. Het gesprek is ook wel enigszins vermakelijk en vertederend. Hoe langer ik luister, hoe meer ik over hun leven hoor. Ik begrijp inmiddels dat de dochter uit Amsterdam komt en haar moeder kon weleens al in de 80 zijn. Dat laatste zat ik toch een beetje naast.

Oppervlakkig
Het is natuurlijk een gesprek in een restaurant en wellicht niet de plek waar je je meest intieme gevoelens uit. Anderzijds klinkt het mij ook allemaal wat oppervlakkig. Is dit hoe wij allemaal met elkaar praten? Gewoon de zaken doornemen als uitdrukking van het feit dat we om elkaar geven? Is dit onze gezelligheid en komt echt voelen en intimiteit niet aan bod? Maar hoe bepaal je tussen twee mensen de waarde van wat ze met elkaar delen? Het is immers wat ik als buitenstaander en waarnemer van het gesprek mij bewust word. En hoe vaak kan je in een gesprek ook zeggen dat je van elkaar houdt en het gesprek gaande houden, zeker als je elkaar al zolang kent? Vragen die zo in mij opkomen terwijl ik luister. Wellicht herken ik hier de liefde, aandacht en waardering die zij voor elkaar hebben niet?

Typische man
Wellicht ben ik een typische man. Ik ben niet zo van dat geneuzel en dat bemoederen. Als je dan ook nog wat introvert bent kan het lastig zijn om spontaan gezelligheid en intimiteit met elkaar te delen. Dat gebeurt voor mij dan toch veelal in stilte en met weinig woorden. Ik probeer mij in moeder en dochter in te leven en vraag mij dan ook wel af of ik het wel bij het rechte eind heb. Is het allemaal wel zo zakelijk? Het is immers hoe ik mij zou voelen, hoe ik zou ontzorgen of ontzorgd zou willen worden? Wellicht is dit ook weer anders als ik ook eens 80 ben. Wie weet zou ik er dan wel heel blij mee zijn? Mijn mijmeringen zijn niet altijd logisch maar meer een verkenning van de werkelijkheid.😃

Bevestiging
Mijn koffie is op en ik verlaat het restaurant. Het is prachtig weer en er is dichtbij een leuk oud kerkje dat ik wil fotograferen. Als ik dan eindelijk weer bij mijn fiets terug ben, zie ik net moeder en dochter ook het restaurant uitkomen. Hoe goed ze het samen hebben gehad wordt mij dan pas duidelijk. Zoals mijn voorkeur heeft is dat blijkbaar ook iets dat tussen hen in stilte gebeurt. Ze lopen naast elkaar met ieder een arm om de anders rug. Die houden echt van elkaar denk ik dan. Dat is de bevestiging waar ik naar zocht!

Hoe voel jij je met anderen verbonden?
Sta je daar ook weleens bij stil als je net als ik naar anderen kijkt? Niet alles hoeft in woorden uitgedrukt te worden. Mensen kunnen daarin wel verschillen. Voor de een is een gebaar of knipoog voldoende, een ander heeft woorden of daden nodig waaruit dit blijkt. Het is nog een hele kunst om elkaar aan te voelen en te begrijpen. Erbij stil staan is een begin om je dit bewust te worden. Ik wens je een goed weekend!

Govert van Ginkel

Dit artikel is geschreven door Govert van Ginkel. Govert is gespecialiseerd in Verbindend Communiceren en is binnen dit vakgebied actief als trainer, spreker, coach en mediator. Meer informatie over Govert vind je hier. Het actuele trainingsaanbod is hier te vinden.