Niet de heersers van deze plek —
maar reizigers op geleende aarde,
ademend dankzij bomen
die we niet hebben geplant.

Licht dat ons voedt
komt gefilterd door goedheid
die ouder is dan wij.

Wij zijn te gast —
en als we willen,
ook gastheer.
We dekken de tafel met zachtheid,
delen het brood van begrip,
schenken de wijn van waarheid,
zelfs als die bitter smaakt.

We vrezen het conflict niet.
We leren de taal ervan.
We straffen pijn niet.
We maken ruimte zodat ze spreken kan.

Als een kind huilt,
knielen we —
niet om te corrigeren,
maar om nabij te zijn.

Als een vriend woedend is,
luisteren we.
Niet om te fixen,
maar om mee te voelen.

We planten niet voor winst,
maar voor de bijen.
We bouwen niet voor macht,
maar voor schaduw.

De aarde is geen prijs,
maar een polsslag.
En wij —
als we wijs willen zijn —
stemmen ons af op haar ritme.

Vrede is geen verdrag,
geen volkslied,
geen vrije dag.

Het is een manier van lopen.
Een manier van leren.
Een manier om te herinneren
dat we bij elkaar horen,
en bij alles wat leeft.

Dus ademen we.
We buigen.
We beginnen opnieuw.

Spreekt dit je aan? Met wie ga jij dit delen?

Govert van Ginkel

Dit artikel is geschreven door Govert van Ginkel. Govert is gespecialiseerd in Verbindend Communiceren en is binnen dit vakgebied actief als trainer, spreker, coach en mediator. Meer informatie over Govert vind je hier. Het actuele trainingsaanbod is hier te vinden.